de tweede week zit er bijna op
Door: Louis
Blijf op de hoogte en volg louis
06 Augustus 2009 | Burundi, Kirundo
We zitten inmiddels in een soort cadans. Elke dag 4 workshops van Petra, Marielle, Teunella en Rachel en een klasje van Hanny voor de ict-onderhoudsmensen. Inmiddels hebben we voor de docenten engels ook een informaticaklasje ingericht, waar ze kennismaken met Windows, MSoffice programma’s, vooral Word en met Encarta. Ze kijken hun ogen uit.
Afgelopen ochtend heb ik een keuzevrije workshop email en internet gegeven (Ja, Rik en Koen, in dit land ben zelfs ik in staat hierover een workshop te geven). Volle bak. Ze kunnen er maar niet over uit dat je over bijvoorbeeld Kirundo 2.700 afbeeldingen via Google kunt binnenkrijgen en dat je zomaar muziek van je lokale favoriete musicus kunt beluisteren. Ademloos kijken ze. We hopen dat ze een en ander ook gaan zien als een toegang voor hun onderwijskundige activiteiten. Maar het zal niet meevallen. Er is in Kirundo wel een internetshop, maar er is soms geen stroom, de verbindingen zijn labiel en vooral: het is te duur voor hen. € 2 per uur is echt een hele uitgave.
Afgelopen week heeft behalve het reguliere programma erg in het licht gestaan van het nadenken en afspraken maken over de duurzaamheid van het project. Hierbij waren de provinciale onderwijsdirecteur en 4 directeuren van de scholen in Kirundo-stad betrokken. Als tegenprestatie voor onze diensten en ict-spul verlangden wij van hen zaken als:
• Aandacht voor het inroosteren van ict-gebruik door docenten én leerlingen
• Het aanbrengen van beveiliging voor de ruimtes waar computers staan
• Het budgettair rekening houden met vervangingskosten, vooral voor printers (papier en toner)
• Backup expertise voor het geval er ict-problemen ontstaan die door de door ons opgeleide onderhoudsmensen niet kunnen worden opgelost
Rond dit soort punten zal een ‘contract’ worden opgesteld, dat door BWPD en ieder van de directeuren van de scholen zal worden ondertekend. Na een aantal maanden zal door BWPD een evaluatie worden gericht op het nakomen van deze afspraken.
Vooral de financiële verplichtingen zijn lastig. Er is geen enkele rek in het onderwijsbudget, dat al zo laag is. Ouders zullen hier mee lastig gevallen moeten worden. Maar ook die hebben andere prioriteiten.
Behalve de contracten rond ict hebben we ons bezig gehouden met de vraag hoe het resterend budget aan te wenden. We hebben unaniem, ook met grote instemming van de lokale directeuren en docenten, en op basis van een uitgevoerde inventarisatie van schoolboeken bij de participerende scholen, besloten om hier leerboeken voor te kopen: grammatica, woordenboeken en literatuur. Sommige scholen hebben, met name in de bovenbouw, soms maar 1 boek per 50 studenten. Gemiddeld is er in de onderbouw 1 boek per 4 studenten.
Tenslotte, hebben we een verdeling gemaakt voor de distributie van de 9 meegebrachte laptops. Deze zijn verdeeld onder de 4 scholen die stroom hebben. 22 van de scholen hebben geen stroom. De laptops zijn zó verdeeld dat de scholen die geen of nauwelijks, of verouderde gewone computers hebben, wat meer bedeeld worden. Deze mededeling werd met applaus door de directeuren ontvangen. Ze komen hier zó geweldig goed terecht.
Ons leventje is best prima. De maag- en darmklachten zijn allemaal verdwenen. Donderdagmiddag heb ik nog een “cinema”verzorgd voor belangstellende docenten: Slumdog Millionair. Ook dat kennen ze niet. Maar het engels was erg moeilijk voor ze. De helft van de 25 belangstellenden verliet voortijdig de zaal. Vrijdag heb ik met een local een bezoek georganiseerd aan een kleine pottenbakkerij in het achterland. Die wordt gerund door de Twa, een pygmee-achtige minderheid, zeer arm. Zij produceren fantastische ronde kookpotten, die ze stoken in takkenvuur. En ze verkopen voor ongeveer € 3,- per stuk, voor een pot met een doorsnede van 75 cm.. Zal ik er een meenemen?
Zaterdag bezoeken we een nationaal park, waar toch nog een en ander aan wild blijkt te zitten. Die dag gaat Teunella als verpleegkundige meedraaien in het lokale ziekenhuis. Zondag bezoeken we een diploma-uitreiking van een van de scholen. En zonet heb ik met een local afgesproken dat we zondagmiddag naar een beeldhouwer gaan, die ergens op 30 km afstand in het achterland zijn kunsten vertoont. Verschillende groepsgenoten willen wel mee. Verschillende van de dames hebben inmiddels bij een plaatselijke naaister kleren laten maken. Het blijft allemaal erg fascinerend. Na het weekend horen jullie er meer over.
Nog maar een week…!. De Burundezen zijn al bezig met de organisatie van een afscheidsfeest volgende week woensdag. Ook wij zijn daar mee bezig. Dat gaat een heel festijn worden. Vandaag heb ik een groepsfoto gemaakt en deelnamecertificaten voor onze deelnemers. Die worden in kleur in Bujumbara geprint.
De sfeer is hier uitstekend en we mogen tot nu toe van een zeer geslaagd project spreken. Behalve dat er hoorbaar een enorme verbetering is in de beheersing van de Engelse taal, merken we ook dat de Burundezen een enorme mentale opleving hebben gekregen door het feit dat er aandacht voor ze is geweest. Ze zijn vrolijker, hoopvoller, optimistischer geworden. Wat kan je nog meer willen?
Deze tweede week verloopt voor mij toch wel anders dan de eerste. De eerste indrukken en schokken zijn verwerkt. De omgeving wordt wat meer een deel van de gewone werkelijkheid. En dan ga je ook wat meer door de eerste oppervlakte heen kijken.
Wat ik wel door begin te krijgen is hoe de mensen hier om moeten gaan met hun armoedige bestaan. Vrijwel iedereen die ik spreek heeft wel een handeltje. Ook de docenten waarmee we werken. Hun mobiel gaat onophoudelijk. Ze kopen en verkopen handelswaar, zakken bonen en ander spul. Voor de uitstapjes die ze voor ons organiseren, verwachten ze wel iets terug. Maar het leven is hard. Onze bardame, Mutarutwa, 22 jaar oud, 1 kind, getrouwd met een lanbouwer, die ook wat handelt, heeft het zwaar. Zij gaat weer naar school, maar in de zomervakantie werkt ze in het hotel. Van 7.15u tot 22.00u. Daarmee verdient ze € 1,- per dag. Ze profiteren wel een beetje mee van de toeristische omgeving: ze krijgen eens wat, er blijft regelmatig eten over, dat soort zaken. Vandaag vroeg Alphonsine, de andere bardame, me om een biertje. Dat gaf ik, maar ze dronk het niet. Ze steekt het geld in haar zak weet ik bijna zeker. No problem.
Geen wonder dat veel kinderen bij ons bedelen. Het valt niet mee om daar mee om te gaan. Het zijn allemaal van die mooie kinderen met grote open witte ogen, vaak gekleed in lompen. Maar er komt geen einde aan de rij. Je moet wel nee zeggen, maar elke keer doet het ergens pijn. Ik ervaar dat hier toch als anders dan in een toeristische omgeving. De armoe is hier zo groot, dat je de mensen de gekste dingen ziet doen: gisteren zag ik mensen, laten we zeggen, grind kappen van rotsblokken om dat later in beton te verwerken. Ik zag een vrouw midden op een pad een wortel uit staan kappen om aan brandhout te komen. Talloze vrouwen met van alles op hun hoofd: enorme stapels kaphout of een soort gras. Een heel oud vrouwtje wordt achter op de fiets naar het ziekenhuis gebracht. Er wordt hier veel gebruik gemaakt van fietstaxi’s en van motortaxi’s. Mensen die wel betaald werk hebben verdienen niks. Ik sprak een paar metselaars die 2 nieuwe schoollokalen aan het bouwen zijn. Ze verdien voor een uur of 10 werken in de brandende zon ongeveer 2000 franc, dat is ongeveer € 1,25 (ze bouwen hier een compleet klaslokaal voor € 1500,-). De “cleaningboys”, die alle docenten wel hebben en die voor hun koken, schoonmaken en op de kinderen letten, verdienen ongeveer € 10,- per maand. Jaja.
Wat ik wel het moeilijkste aan de hele ervaring vind is de kansloosheid. Hier lopen zoveel kinderen, mensen rond, die werkelijk geen enkele kans hebben om er iets van te maken. Heel veel kinderen gaan niet naar school, hoewel ze dat wel zouden mogen. En ook onder hen moeten ondernemende, slimme en zorgzame mensen zitten. Allemaal verloren talent en een miserabel leven. Ik vecht hier geregeld tegen de gene. Het is trouwens heel bijzonder om te ervaren hoe de mensen tegen ons muzungus aankijken. Zowel kinderen als oudere mensen zie je geregeld een beetje bang op ons reageren. We zijn zo vreemd voor hen, dat ze eigenlijk willen vluchten, hoe vriendelijk je ook contact probeert te maken. Heel bizar.
Nou, het is weer een uur of half elf. Ik ga ermee stoppen, wat drinken en naar bed. Tot de volgende keer.
Afgelopen ochtend heb ik een keuzevrije workshop email en internet gegeven (Ja, Rik en Koen, in dit land ben zelfs ik in staat hierover een workshop te geven). Volle bak. Ze kunnen er maar niet over uit dat je over bijvoorbeeld Kirundo 2.700 afbeeldingen via Google kunt binnenkrijgen en dat je zomaar muziek van je lokale favoriete musicus kunt beluisteren. Ademloos kijken ze. We hopen dat ze een en ander ook gaan zien als een toegang voor hun onderwijskundige activiteiten. Maar het zal niet meevallen. Er is in Kirundo wel een internetshop, maar er is soms geen stroom, de verbindingen zijn labiel en vooral: het is te duur voor hen. € 2 per uur is echt een hele uitgave.
Afgelopen week heeft behalve het reguliere programma erg in het licht gestaan van het nadenken en afspraken maken over de duurzaamheid van het project. Hierbij waren de provinciale onderwijsdirecteur en 4 directeuren van de scholen in Kirundo-stad betrokken. Als tegenprestatie voor onze diensten en ict-spul verlangden wij van hen zaken als:
• Aandacht voor het inroosteren van ict-gebruik door docenten én leerlingen
• Het aanbrengen van beveiliging voor de ruimtes waar computers staan
• Het budgettair rekening houden met vervangingskosten, vooral voor printers (papier en toner)
• Backup expertise voor het geval er ict-problemen ontstaan die door de door ons opgeleide onderhoudsmensen niet kunnen worden opgelost
Rond dit soort punten zal een ‘contract’ worden opgesteld, dat door BWPD en ieder van de directeuren van de scholen zal worden ondertekend. Na een aantal maanden zal door BWPD een evaluatie worden gericht op het nakomen van deze afspraken.
Vooral de financiële verplichtingen zijn lastig. Er is geen enkele rek in het onderwijsbudget, dat al zo laag is. Ouders zullen hier mee lastig gevallen moeten worden. Maar ook die hebben andere prioriteiten.
Behalve de contracten rond ict hebben we ons bezig gehouden met de vraag hoe het resterend budget aan te wenden. We hebben unaniem, ook met grote instemming van de lokale directeuren en docenten, en op basis van een uitgevoerde inventarisatie van schoolboeken bij de participerende scholen, besloten om hier leerboeken voor te kopen: grammatica, woordenboeken en literatuur. Sommige scholen hebben, met name in de bovenbouw, soms maar 1 boek per 50 studenten. Gemiddeld is er in de onderbouw 1 boek per 4 studenten.
Tenslotte, hebben we een verdeling gemaakt voor de distributie van de 9 meegebrachte laptops. Deze zijn verdeeld onder de 4 scholen die stroom hebben. 22 van de scholen hebben geen stroom. De laptops zijn zó verdeeld dat de scholen die geen of nauwelijks, of verouderde gewone computers hebben, wat meer bedeeld worden. Deze mededeling werd met applaus door de directeuren ontvangen. Ze komen hier zó geweldig goed terecht.
Ons leventje is best prima. De maag- en darmklachten zijn allemaal verdwenen. Donderdagmiddag heb ik nog een “cinema”verzorgd voor belangstellende docenten: Slumdog Millionair. Ook dat kennen ze niet. Maar het engels was erg moeilijk voor ze. De helft van de 25 belangstellenden verliet voortijdig de zaal. Vrijdag heb ik met een local een bezoek georganiseerd aan een kleine pottenbakkerij in het achterland. Die wordt gerund door de Twa, een pygmee-achtige minderheid, zeer arm. Zij produceren fantastische ronde kookpotten, die ze stoken in takkenvuur. En ze verkopen voor ongeveer € 3,- per stuk, voor een pot met een doorsnede van 75 cm.. Zal ik er een meenemen?
Zaterdag bezoeken we een nationaal park, waar toch nog een en ander aan wild blijkt te zitten. Die dag gaat Teunella als verpleegkundige meedraaien in het lokale ziekenhuis. Zondag bezoeken we een diploma-uitreiking van een van de scholen. En zonet heb ik met een local afgesproken dat we zondagmiddag naar een beeldhouwer gaan, die ergens op 30 km afstand in het achterland zijn kunsten vertoont. Verschillende groepsgenoten willen wel mee. Verschillende van de dames hebben inmiddels bij een plaatselijke naaister kleren laten maken. Het blijft allemaal erg fascinerend. Na het weekend horen jullie er meer over.
Nog maar een week…!. De Burundezen zijn al bezig met de organisatie van een afscheidsfeest volgende week woensdag. Ook wij zijn daar mee bezig. Dat gaat een heel festijn worden. Vandaag heb ik een groepsfoto gemaakt en deelnamecertificaten voor onze deelnemers. Die worden in kleur in Bujumbara geprint.
De sfeer is hier uitstekend en we mogen tot nu toe van een zeer geslaagd project spreken. Behalve dat er hoorbaar een enorme verbetering is in de beheersing van de Engelse taal, merken we ook dat de Burundezen een enorme mentale opleving hebben gekregen door het feit dat er aandacht voor ze is geweest. Ze zijn vrolijker, hoopvoller, optimistischer geworden. Wat kan je nog meer willen?
Deze tweede week verloopt voor mij toch wel anders dan de eerste. De eerste indrukken en schokken zijn verwerkt. De omgeving wordt wat meer een deel van de gewone werkelijkheid. En dan ga je ook wat meer door de eerste oppervlakte heen kijken.
Wat ik wel door begin te krijgen is hoe de mensen hier om moeten gaan met hun armoedige bestaan. Vrijwel iedereen die ik spreek heeft wel een handeltje. Ook de docenten waarmee we werken. Hun mobiel gaat onophoudelijk. Ze kopen en verkopen handelswaar, zakken bonen en ander spul. Voor de uitstapjes die ze voor ons organiseren, verwachten ze wel iets terug. Maar het leven is hard. Onze bardame, Mutarutwa, 22 jaar oud, 1 kind, getrouwd met een lanbouwer, die ook wat handelt, heeft het zwaar. Zij gaat weer naar school, maar in de zomervakantie werkt ze in het hotel. Van 7.15u tot 22.00u. Daarmee verdient ze € 1,- per dag. Ze profiteren wel een beetje mee van de toeristische omgeving: ze krijgen eens wat, er blijft regelmatig eten over, dat soort zaken. Vandaag vroeg Alphonsine, de andere bardame, me om een biertje. Dat gaf ik, maar ze dronk het niet. Ze steekt het geld in haar zak weet ik bijna zeker. No problem.
Geen wonder dat veel kinderen bij ons bedelen. Het valt niet mee om daar mee om te gaan. Het zijn allemaal van die mooie kinderen met grote open witte ogen, vaak gekleed in lompen. Maar er komt geen einde aan de rij. Je moet wel nee zeggen, maar elke keer doet het ergens pijn. Ik ervaar dat hier toch als anders dan in een toeristische omgeving. De armoe is hier zo groot, dat je de mensen de gekste dingen ziet doen: gisteren zag ik mensen, laten we zeggen, grind kappen van rotsblokken om dat later in beton te verwerken. Ik zag een vrouw midden op een pad een wortel uit staan kappen om aan brandhout te komen. Talloze vrouwen met van alles op hun hoofd: enorme stapels kaphout of een soort gras. Een heel oud vrouwtje wordt achter op de fiets naar het ziekenhuis gebracht. Er wordt hier veel gebruik gemaakt van fietstaxi’s en van motortaxi’s. Mensen die wel betaald werk hebben verdienen niks. Ik sprak een paar metselaars die 2 nieuwe schoollokalen aan het bouwen zijn. Ze verdien voor een uur of 10 werken in de brandende zon ongeveer 2000 franc, dat is ongeveer € 1,25 (ze bouwen hier een compleet klaslokaal voor € 1500,-). De “cleaningboys”, die alle docenten wel hebben en die voor hun koken, schoonmaken en op de kinderen letten, verdienen ongeveer € 10,- per maand. Jaja.
Wat ik wel het moeilijkste aan de hele ervaring vind is de kansloosheid. Hier lopen zoveel kinderen, mensen rond, die werkelijk geen enkele kans hebben om er iets van te maken. Heel veel kinderen gaan niet naar school, hoewel ze dat wel zouden mogen. En ook onder hen moeten ondernemende, slimme en zorgzame mensen zitten. Allemaal verloren talent en een miserabel leven. Ik vecht hier geregeld tegen de gene. Het is trouwens heel bijzonder om te ervaren hoe de mensen tegen ons muzungus aankijken. Zowel kinderen als oudere mensen zie je geregeld een beetje bang op ons reageren. We zijn zo vreemd voor hen, dat ze eigenlijk willen vluchten, hoe vriendelijk je ook contact probeert te maken. Heel bizar.
Nou, het is weer een uur of half elf. Ik ga ermee stoppen, wat drinken en naar bed. Tot de volgende keer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
