ruvubu national park

Na het bezoek aan de Twa op vrijdagmiddag hadden we nog een druk weekendprogramma voor de boeg.
Op zaterdag zouden we met 5 personen naar het Nationaal Park Ruvubu gaan. Dat was vroeg opstaan in het weekend. We hadden een ontheffing nodig, omdat op zaterdagochtend Travaux Communautaires zijn. We vertrokken, met Severin - de man van Stephanie - aan het stuur, om 9.00u voor een toch van ruim 2,5 uur naar het Park, waarvan de laatste helft over zeer onbegaanbare zandpaden. Ik heb werkelijk gevreesd voor onze auto, maar die Toyotabus heeft het geweldig gehouden. Wel ben ik een paar keer met m’n hoofd tegen het dak gestuiterd.
Na een barre tocht arriveerden we voor een slagboom op een zandpad. Waar we een bezoekerscentrum verwacht hadden, troffen we niet meer dan een man onder een boom, die entree hief (3 euro) en onze gids bleek te zijn. In het park werd het nog erger. We reden eigenlijk dwars door een savanneachtig landschap, waarin we door het hoge gras en struiken naast, voor en achter ons nauwelijks nog een rijspoor zagen. Opnieuw vreesde ik voor een totaal bekraste auto. Ook dat viel mee. We arriveerden na een half uur bovenop een berg vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over de Ruvubu-vlakte. De Ruvubu is een belangrijke rivier voor Burundi en wordt wel beschouwd als de meest zuidelijke voedingsbron voor de Nijl, die 5.000 km noordelijker in Egypte in de Middellandse Zee stroomt. Letterlijk betekent Ruvubu: water voor de hippo (nijlpaard). Vooraf was er al enige twijfel over de vraag of we wel wild zouden zien. Die twijfel bleek terecht. Hoewel Aart vol blijft houden dat hij hippo’s heeft gezien, kan niemand anders dat beamen. Onderweg hebben we wel nog wat waterbokken gezien (op een kilometer afstand), wat kraanvogels en een verdwaalde krokodil bij een brug over de rivier. Maar dat was het. Volgens de gids moesten we een keer in de ochtend of avond terug komen. Er blijkt toch wel wat te zitten. Maar van de gedroomde big five (leeuw, giraf, olifant, nijlpaard, neushoorn) is dus weinig terecht gekomen.
Maar het was opnieuw mooi om een lange rit door dit wonderschone land te maken. Op de terugweg kwamen we door een dorpje waar het merendeel van de mensen echt nog nooit een blanke had gezien. Zoveel bekijks hebben we nog nergens gehad.