de laatste dagen zijn aangebroken

De laatste dagen zijn aangebroken. We zijn bezig met het verslag van ons project, met het opstellen van een contract met de schooldirecteuren, met het voorbereiden van een feestelijk afscheid op woensdag. In deze sfeer ontstaan er als vanzelf terugblikkende gedachten.

Wat zal ik missen?
• Mijn ochtendritueel in het tuinprieel, schrijvend in mijn dagboek, genietend van dit rode land in de opkomende zon over Kirundo
• Het Afrikaanse tempo doeloe: Kuruhuka
• De openstaande deur van de nog vroeger opstaande Teunella
• De brede glimlach en blinkende ogen van onze bardame Mutarutwa
• De naïeve roekeloze dienstbaarheid van Gilbert, onze chauffeur
• De schaterlach van Stephanie over ons onbegrip over Afrika
• De rode aarde, de kleistenen huisjes met schreeuwende kinderen en zwartgeblakerde potten in de oranje gloed van de ondergaande zon
• Onze schrijf- en computertafel met Rachel en Hanny, genietend van een biertje, zo tussen 6 en 8 uur ’s avonds, geregeld gestoord door uitvallende stroom
• De ademloze schoonheid van dit land vanuit ons Toyota-busje
• De wederzijds verwonderde ontmoeting van blikken tussen ons en de locals die nooit eerder een blanke zagen
• De sereniteit van de plek bij de zusters aan het meer
• De jongens in hun smoezelige jas die ’s ochtends de poort binnen komen wandelen met een mand eieren, een tros bananen, 2 kippen aan een touwtje, ….
• De eindeloze kleurrijke transportband van lopende of fietsende mensen langs de straat
• Canasta met de Judith’s en Rachel
• De wederzijdse nieuwsgierigheid in het open contact met onze Burundese docenten
• Met zijn allen samen zingen onder de bezielde aanvoering van Petra
• Het opmaken van de dagelijkse drankrekening met de lieve goedlachse Alphonsine
• De cassettes met Afrikaanse muziek in de bus
• En last not least: het gevoel iets bij te dragen

En wat ik helemaal niet zal missen?
• De voortdurend vragende kinderblikken met uitgestoken hand: “Muzungu, ……?”
• De verschrikkelijke plankenstoeltjes waar we overal op moeten zitten
• De eindeloze formele toespraken, bedoeld om iedereen tevreden te stellen en elke kiem van conflict te vermijden
• De veel te grote flessen bier
• Dé ochtendvraag: is er douchewater of toch weer niet?
• Het avondritueel om de mosquito’s buiten de klamboe te houden
• De onmogelijkheid om je vrij en alleen op straat te begeven
• En last but not least: bananen, bruine bonen en Fanta Lemon

En wat ik voor altijd mee naar huis zal nemen: de knagende innerlijke strijd tegen de machteloosheid rond de ellendige armoede van het bestaan hier: “ik wil iets doen …, ik kan niets doen …., ik mag niet niets doen …”