Hans en Stephanie en Hannie zijn er al
Door: Louis
Blijf op de hoogte en volg louis
15 Juli 2009 | Nederland, Heerlen
De reis naar Burundi komt nu echt tot leven.
Hans en Stephanie zijn afgelopen week al vertrokken om vooral wat ict installatiewerk te verrichten. Hannie is hen met hetzelfde doel vandaag nagereisd.
De eerste berichten van daar zijn goed. We zijn erg welkom en de mensen in Burundi verwachten een hoop van het project.
Meteen in zijn eerste mail schrijft Hans al dat een transformatorhuisje in Kirundo het begeven heeft. Het is dus maar de vraag of we over stroom kunnen beschikken (in ons hotel, maar ook in de scholen waar we het ict-netwerk aan willen leggen).
De veiligheidssituatie in Burundi lijkt niet al te dramatisch te zijn, meldt Hans. Als je je maar aan de leefregels houdt (vooral: 's avonds niet op straat) dan valt het allemaal erg mee.
In het verslagje van Hans is ook goed te herkennen waar de Afrikaanse samenleving toch voor een groot deel op draait: de familie. Alleen al in de 3 dagen waar hij over schrijft zijn er vele (zakelijke en informele) ontmoetingen geweest met familieleden van Stephanie, onze reisbegeleidster.
Wij in Europa denken dan al snel aan belangenverstrengeling, maar in Afrika wordt dat totaal anders gewogen. Het omgaan met dit soort cultuurverschillen vind ik een van de spannende uitdagingen van deze reis.
De aanwezigheid van Stephanie maakt echt wat uit. Zo schrijft Hans dat ze een bruiloft hebben meegemaakt. Geweldig natuurlijk. Zonder Stephanie zou dat echt niet lukken. Het maakt mogelijk dat we echt van binnen uit kennis kunnen maken met de mensen.
In Nederland heb ik momenteel echt druk mailverkeer met de reisgenoten, vooral over inhoudelijke zaken. We weten niet goed welk uitgangsnivo Engels en didactiek we in Burundi aan zullen treffen. En daarom kunnen we ook niet goed inschatten wat we er zullen gaan doen, wat er van ons verwacht wordt.
We nemen voor de zekerheid maar echt veel materiaal mee. Behalve op Engels richten we ons ook op intensieve kennismakingsworkshops. Enerzijds om een vertrouwensrelatie te ontwikkelen, anderzijds om de behoefte van de mensen daar goed in beeld te kunnen krijgen.
Het is wel leuk om te ervaren hoe ik bezig ben met de vraag naar de relatie die er zal ontstaan tussen de Nederlanders en de Burundezen. Begrijpen we elkaar, vertrouwen we elkaar, reageren we vanuit dezelfde verwachtingen? Dat soort dingen.
Vooral gaan zonder verwachtingen heb ik me voorgenomen en daar vooral goed naar de mensen te luisteren en niks te verlangen of op te dringen.
We zullen zien!
Hans en Stephanie zijn afgelopen week al vertrokken om vooral wat ict installatiewerk te verrichten. Hannie is hen met hetzelfde doel vandaag nagereisd.
De eerste berichten van daar zijn goed. We zijn erg welkom en de mensen in Burundi verwachten een hoop van het project.
Meteen in zijn eerste mail schrijft Hans al dat een transformatorhuisje in Kirundo het begeven heeft. Het is dus maar de vraag of we over stroom kunnen beschikken (in ons hotel, maar ook in de scholen waar we het ict-netwerk aan willen leggen).
De veiligheidssituatie in Burundi lijkt niet al te dramatisch te zijn, meldt Hans. Als je je maar aan de leefregels houdt (vooral: 's avonds niet op straat) dan valt het allemaal erg mee.
In het verslagje van Hans is ook goed te herkennen waar de Afrikaanse samenleving toch voor een groot deel op draait: de familie. Alleen al in de 3 dagen waar hij over schrijft zijn er vele (zakelijke en informele) ontmoetingen geweest met familieleden van Stephanie, onze reisbegeleidster.
Wij in Europa denken dan al snel aan belangenverstrengeling, maar in Afrika wordt dat totaal anders gewogen. Het omgaan met dit soort cultuurverschillen vind ik een van de spannende uitdagingen van deze reis.
De aanwezigheid van Stephanie maakt echt wat uit. Zo schrijft Hans dat ze een bruiloft hebben meegemaakt. Geweldig natuurlijk. Zonder Stephanie zou dat echt niet lukken. Het maakt mogelijk dat we echt van binnen uit kennis kunnen maken met de mensen.
In Nederland heb ik momenteel echt druk mailverkeer met de reisgenoten, vooral over inhoudelijke zaken. We weten niet goed welk uitgangsnivo Engels en didactiek we in Burundi aan zullen treffen. En daarom kunnen we ook niet goed inschatten wat we er zullen gaan doen, wat er van ons verwacht wordt.
We nemen voor de zekerheid maar echt veel materiaal mee. Behalve op Engels richten we ons ook op intensieve kennismakingsworkshops. Enerzijds om een vertrouwensrelatie te ontwikkelen, anderzijds om de behoefte van de mensen daar goed in beeld te kunnen krijgen.
Het is wel leuk om te ervaren hoe ik bezig ben met de vraag naar de relatie die er zal ontstaan tussen de Nederlanders en de Burundezen. Begrijpen we elkaar, vertrouwen we elkaar, reageren we vanuit dezelfde verwachtingen? Dat soort dingen.
Vooral gaan zonder verwachtingen heb ik me voorgenomen en daar vooral goed naar de mensen te luisteren en niks te verlangen of op te dringen.
We zullen zien!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
