waarom ga ik eigenlijk?

Binnenkort gaat het dan gebeuren. Over een week zit ik in Burundi.

Ja, ik heb me werkelijk afgevraagd waarom ik deze reis zo graag wil maken. En ik heb daarvoor een aantal heel verschillende motieven gevonden. Maar uiteindelijk denk ik toch dat ik wil gaan om er zelf rijker van te worden, door me te begeven in een aantal heel nieuwsoortige ervaringen.

Zo is daar het avontuur. Het avontuur van de ontmoeting met nieuwe mensen, met een vreemde cultuur, zelfs met min of meer gevaarlijke omstandigheden. Het onverwachte en het primitieve trekken mij. Er is iets in mij dat zich daaraan enerzijds wil overgeven en anderzijds toch de spanning ervaart.

Een bijzonder aspect van het avontuur is de confrontatie met de armoede, de tegenstelling met onze westerse rijkdom. Alsof ik iets wil terugdoen vanuit een soort schaamte en compassie. Me daarbij realiserende dat ik niet te zeer mag rekenen op een liefdevol ontvangst van de kant van de Afrikanen. Wellicht dat ze ons deels verwelkomen vanwege de hulp die we bieden, maar voor een ander deel zullen ze ons zien als blanke westerse rijkaards. Waar wat te halen is wellicht. En ons vreemde vogels vinden, zoals wij hen.
Om binnen die tegenstelling toch in mijn eigen kracht te blijven, vormt een uitdaging voor me. Om daarin ook een antwoord te vinden op de vraag: “doet het er nu werkelijk iets toe, wat wij daar gaan doen?” En om een genuanceerder gevoel te ontwikkelen voor wat werkelijke armoede is en daar een beter mens van te worden.

Behalve het ontwikkelingswerk is er ook nog het motief van het willen helpen in zijn pure vorm. Iets voor een ander – rijk of arm – betekenen, door jezelf voor een stukje op te geven. De ontmoeting aan gaan, open staan, luisteren, de vraag van de ander op de eerste plaats nemen. In die zin is deze reis voor mij ook een oefening in nederigheid en dienstbaarheid.

En tenslotte, ik ga alleen. Mijn kinderen zijn net de deur uit. Ik woon 28 jaar samen met Carola. Eigenlijk zijn we nooit langer dan 1 week van elkaar gescheiden geweest in die tijd. Vrijwel alles doen en deden we samen. Hoe zal dat zijn? Zonder haar. In mijn eentje met 9 vreemde vrouwen. Waarmee ik samen zal zijn en aan wie ik als begeleider dienstbaar wil zijn. Er zullen momenten van eenzaamheid zijn. Of niet? In ieder geval heb ik besloten te gaan en Carola in Nederland te laten, hoewel ze mij ook liefdevol laat gaan. Hoe zal het bevallen? Hoe zal het Carola bevallen?

Nou, ik heb er zin in, maar het is ook spannend.